Ik ben Alida,28 jaar en moeder van 2 prachtige kindjes.
Twaalf jaar geleden op 16 jarige leeftijd is de zorg begonnen voor mijn moeder, ze was op dat moment een alleenstaande vrouw.
Mijn oudere broer en zus woonden toen al op zichzelf, en ik woonde nog thuis dus we waren altijd samen.
De band die ik met mijn moeder had was onbeschrijflijk sterk, hecht en liefdevol.
Het gemis is zo zwaar en moeilijk mee om te gaan dat ik na een jaar van alles wegstoppen steeds meer instortmomentjes begon te krijgen en ik mijn emoties niet meer onder controle had.
Ik vind het zelf niet fijn als mensen aan mij zien dat ik verdriet heb of ergens mee zit, dan gaat de pokerface op en dan ga ik gewoon weer door.
Ook ben ik een control freak, perfectionist , alles is altijd op orde hoe kan mij dit nou gebeuren dat ik de controle verlies ?
Een jaar lang heb ik het geprobeerd weg te stoppen door constant bezigheid te zoeken, of dat nou in het huishouden was of in mijn werk, zelfs in de tuin als ik maar geen tijd had om na te denken wat er allemaal was gebeurt afgelopen jaren.
Toch had ik op een gegeven moment steeds vaker een instortmoment.
Hier werd ik zelf heel angstig van en erg teruggetrokken en heb toen uiteindelijk de keus gemaakt om een psycholoog te bezoeken.
Zelf was ik hier altijd heel terughoudend voor want waarom zou je met een vreemde willen praten ?
Hoe gaat diegene ervoor zorgen dat ik me beter voel ?
In onze grote familie waren genoeg mensen waar ik mijn hart bij kon luchten maar toch deed ik dat niet.
Ik dacht vooral alleen maar aan mijn kinderen, die mogen mij zo niet zien, hun mogen niet lijden onder mijn verdriet, ik moet hun troosten en niet andersom.
Elke dag opnieuw ging de robotstand s ’ochtends aan en pas weer uit als ik naar bed ging.
Dit werkte op een gegeven moment niet meer.
De gesprekken met de psycholoog deden mij goed en voelde uiteindelijk toch opgelucht, dit had ik niet verwacht.
Eenmaal in het midden van het behandel proces kreeg ik het toch te heet onder mijn voeten omdat ik het nu echt onder ogen zou gaan en heb ik het toch even op pauze gezet.
We gaan namelijk richting de feestdagen en heb het steeds best even zwaar na de gesprekken.
Ik heb besloten dat ik me op het moment laat leiden door wat goed voor mij voelt, en op dit moment is dat als ik erover schrijf.
Blog verhalen zijn eigenlijk korte hoofdstukjes tussen de 500 & 1000 woorden die makkelijk weglezen maar zoals jullie zien ben ik niet van de korte verhaaltjes.
Als je op dit punt nog steeds geïnteresseerd bent in mijn verhaal nadat je de 3000 woorden al voorbij bent of misschien jezelf al herkent is dit het juiste blog voor jou.
Reactie plaatsen
Reacties
❤️❤️
❤️🦋❤️
Je bent gewoon weg een toppertje!! ❤️