Het was koud en midden oktober, mijn oudere zus was bevallen van haar 4e kindje.
Bij ons in de familie is het normaal dat als er een geboorte plaats vind de eerste tien dagen de moeder en schoonmoeder samen helpen met het werk dat eigenlijk een kraamhulp hoort te verrichten , zoals de was, boodschappen, zorgen voor eten op tafel, het opvangen van de visite, ga zo maar door.
Ik reed van mijn werk op mijn scooter onderweg naar mijn zus toen ik haar voorbij zag rijden met mijn moeder in de auto richting de dokter.
Geen idee wat er aan de hand was belde ik mijn zus, ze vertelde me dat mama in elkaar was gezakt en het heel benauwd had.
Ze was altijd al astmatisch en had regelmatig longontsteking, en kwam ook uiteindelijk met een antibiotica kuur en een afspraak voor de longarts naar huis.
Eenmaal een paar dagen verder werkte het kuurtje en dan riep ze haar vaste zinnetje ‘’ik ben nieuw’’
Dan moesten we altijd allemaal lachen, maar stonden eigenlijk niet stil bij hoe veel ze toen al steeds voor der kiezen kreeg qua haar gezondheid, want ze liet zo weinig merken.
Daar was het ziekenhuisbezoek bij de longarts.
Na allemaal onderzoeken, longfuncties, longfoto’s zaten we daar voor de uitslag.
Mevrouw van Boxtel we moeten u helaas mededelen dat u lijd aan COPD.
Dit is een ongeneesbare ziekten met verschillende stadiums waarbij de longblaasjes in de longen die zorgen voor zuurstof kapot gaan.
Deze groeien niet terug, dus hoe minder blaasjes hoe minder zuurstof en hoe benauwder u het gaat krijgen, wat uiteindelijk lijd tot stikken.
Door te stoppen met roken en een gezonde leefstijl aan te nemen kunt u dit enkele jaren langer rekken.
Terwijl ik verslagen was en even geen woorden had voor wat ik net had gehoord riep mijn moeder
‘’kind maak je niet druk onkruid vergaat niet’’ en lachte alles zoals altijd weer weg.
Reactie plaatsen
Reacties