5# Onmacht

Maar omdat mijn zus de 1^e kerstdag 30 jaar werd zouden we gaan steengrillen met de hele familie ondanks dat mama er niet bij kon zijn, ‘’ vier nou maar gewoon lekker je verjaardag kind volgend jaar ben ik er weer bij’’ zei mama.

Dat was de bedoeling tot we vroeg in de ochtend uit bed werden gebeld werden door het ziekenhuis.

Ze had het zo benauwd gekregen dat haar lichaam het niet meer aan kon en ze haar aan de beademing apparatuur gingen leggen op de IC om zo het lichaam tot rust te brengen.

Zo snel als we konden reden we naar het ziekenhuis om nou te kijken hoe dit kon gebeuren, een paar uur geleden lag ze nog rustig te slapen.

Eenmaal daar aangekomen en na een gesprek met de IC zuster bleek dat ze mama haar zuurstof veel te hoog hadden gezet en ze daardoor haar eigen lichaam van binnen aan het vergiftigen was, dit kon haar lichaam niet aan.

Door een grote fout van het ziekenhuis lag ze er nu bij als een kasplantje.

We konden alleen maar naar haar kijken hoe ze daar lag aan al die slangen, apparaten en medicijnen.

De boosheid en pijn van binnen dat ik mijn moeder misschien zou verliezen door de fout van een ander kon ik niet verkroppen.

Als we weer de hele dag bij jou hadden gezeten liepen we huilend richting de uitgang van het ziekenhuis, gaat dit nog goedkomen ?

Ik zat nog met zoveel vragen voor jou, nooit gedacht dat deze situatie zich ineens zo zou voordoen.

Er was ons verteld dat wij afscheid van jou moesten gaan nemen, en werd ons uitgelegd dat als een persoon zonder COPD aan de beademing zou liggen na enkele dagen het al een wonder zou zijn als ze eraf komen.

De moed in mijn schoenen zonk en het beetje hoop dat ik had was weg.

Mijn moeder was heel ziek, als het voor een gezond persoon al een wonder moet zijn hoeveel kans heeft zij dan ?

Toen was het oudejaarsavond en dag 5 voor jou aan de beademing.

De dokters hadden ons uitgelegd dat mama ons kon horen als we tegen haar zouden praten.

Maar als ik naar haar keek kon ik alleen maar huilen, ik wou nog zoveel zeggen maar ik zat opslot.

Samen met mijn oudere broer en zus zaten we aan jou ziekenhuisbed toen de klok 12 uur sloeg.

Toen mijn oudste broer zei ‘’gelukkig nieuwjaar mam kom je ons alsjeblieft weer koeieneren’’ kreunde ze en rolde er een traan over haar wang.

Deze reactie zei voor mij dat de vechtlust die ze altijd heeft getoond er nog steeds was, ik kreeg weer een beetje hoop terug.

Op de vroege ochtend van 3 Januari kregen we een belletje van de IC.

Vol angst nam mijn zus de telefoon op, we verwachten slecht nieuws te horen.

De zuster zei we gaan uw moeder van de beademing afhalen om te kijken of het haar gaat lukken om zelfstandig te ademen, ze ligt echt te vechten en ik denk dat ze het aankan.

Vol gas naar het ziekenhuis en heel gespannen stonden we op de gang terwijl ze met haar bezig waren.

Ik kan niet uitleggen wat er door me  heenging toen we daar stonden te wachten, dit was dag 9 aan de beademing als je hier doorheen zou komen zou het echt een wonder zijn.

Enige tijd later werden we geroepen ‘’u kan naar uw moeder toe’’

Met heel veel zenuwen liepen we de kamer binnen en keken naar haar, haar ogen waren niet helder en ze was heel erg versuft maar ze was wakker, van alles wat ze had kunnen zeggen tegen ons was het eerste dat je mompelde ‘’ik hou van jullie’’ 

Vol ongeloof zaten we naast haar en hebben we heel hard gehuild, er was een wonder gebeurt.

We moesten afscheid nemen van haar en nu praat ze weer tegen ons en knijpt ze in mijn hand.

Ik moest gelijk denken aan haar woorden ‘’onkruid vergaat niet’’ gelukkig konden we daar later weer om lachen.