Toen ik bijna 19 jaar was ging ik op mezelf wonen, precies 10 minuten bij mijn moeder vandaan.
De zorg voor haar ging gewoon door zoals wij dat gewend waren.
Elke dinsdag kookte ik vaste prik bij mama en at er vaak gezellig iemand mee.
Mama vond dit heerlijk, mensen om haar heen, een beetje kwebbelen, de nieuwe reclamefoldertjes doorneuzen, iedereen die door de voordeur stapten voelde zich bij mijn moeder altijd direct thuis.
De stap die ik nam om op mezelf te gaan was heel erg dubbel, ondanks dat mijn moeder ziek was moest ik toch verder met mijn leven, maar ik liet haar wel alleen.
Hier heb ik het zwaar mee gehad en een lange periode een schuldgevoel bij mij gedragen.
Ondanks dat ik er nog steeds elke dag was, en we elke dag belde kon ik haar niet direct helpen als ze mij nodig had.
Ook als ik op vakantie was kon ik mijn draai niet vinden, voor mijn gevoel was ik op dat moment veel te ver bij haar vandaan.
De enige gedachten die ik bij me droeg is dat ik terug moest, ik weet precies welke zorg ze nodig heeft en hoe ze het ook verdraagbaar vind.
Mama vond het zelf heel lastig om dingen uit handen te geven omdat alles steeds minder makkelijk ging.
Als je altijd een sterke onafhankelijke vrouw bent geweest die altijd op eigen benen heeft gestaan, probeer je dan maar is fijn te voelen bij het idee dat je nu alles aan een ander moest vragen.
Nooit meer heeft ze een andere man in haar leven gekregen, voor haar waren haar kinderen, kleinkinderen en de hondjes niet te vergeten echt haar alles.
Ze kon zich erbij neerleggen met hoe het nu was en haar ziekte bleef redelijk stabiel.
Toen ik 21 jaar oud was en ik haar kon vertellen dat ik in verwachting was van mijn eerste kindje hebben we gehuild van blijdschap, wat was ze trots, haar kleinste meisje werd moeder.
Er waren verschillende dokters die vijf jaar geleden zeiden mama nog maar enkele jaren had.
Het was een wonder dat zij dit allemaal mee mocht maken, ik heb lang de angst bij mij gedragen dat ze nooit mijn kinderen zou zien, laat staan ze zien opgroeien.
Ik moest er niet aan denken dat ze hun opoe, zo een warm persoon met een gouden hart waarvan iedereen die haar kon zo gek op was niet zouden leren kennen.
Dat ze niet konden leren van haar wijze woorden zoals ik dat altijd deed en haar om raad konden vragen.
Raad geven kon ze als de beste, ik ben zo vaak als een wervelwind binnen gestormd zonder een woord te zeggen als ik weer eens last had van hormonen of een slecht humeur, dan riep ze na 10 minuten ‘’pak jij is effe lekker wat te drinken en kom dan maar is effe bij je moedertje zitten’’
Na een gesprek met een lekkere knuffel en een kus voelde ik me altijd weer goed.
En niet alleen ik had dat met mama, iedereen die ik kon ging naar mijn moeder als ze raad nodig hadden.
Ze wist altijd precies wat ze moest zeggen om je met een goed gevoel de deur uit te laten gaan.
Reactie plaatsen
Reacties
een groot gemis 🦋❤️