10# Rond de tafel

Het duurde steeds langer voor haar om te herstellen van een terugval en ze kreeg door die hele apotheek aan medicijnen die ze al had weer andere klachten terug.

We hadden als kinderen als een paar keer aangegeven aan mama dat we een keertje HET gesprek moesten voeren voor wat ze zou willen als de dag ooit komt.

Hier zaten we niet op te wachten natuurlijk, je word weer even extra met je neus op de feiten gedrukt, maar het was wel nodig.

Als kinderen wil je een laatste afscheid mooi en waardig laten verlopen en dan is het ook belangrijk om de wensen van mama te weten.

Langere tijd ging hier overheen en wachten we eigenlijk gewoon tot mama zelf klaar was voor dit gesprek.

Uit het niets zei ze tegen me ‘’aaltje ik denk toch dat we even rond de tafel moeten want het gaat nooit een goed moment zijn’’

Een paar dagen later zaten we met alle kinderen aan de keukentafel.

We keken elkaar een beetje aan van wie gaat er beginnen, ik zat met een kladblok en een pen voor me neus om alles op te gaan schrijven.

Eigenlijk hadden we allemaal al een brok in onze keel voor we moesten beginnen, we zaten hier allemaal erg tegenop.

Me broer begon uiteindelijk  met ‘’ wat voor kist zou je willen mam’’  en zo begon het vragen en schrijven zichzelf te wijzen.

Ook toen hebben we allemaal een traan gelaten maar het was voor ons belangrijk om te weten wat haar laatste wensen waren zodat wij dit allemaal waar konden maken.

Nadat het gesprek voorbij was en alles duidelijk was voor iedereen hebben we met elkaar gegeten en tot laat in de avond met elkaar over dingen van vroeger gepraat.

Mama was zelf 5 jaar oud toen haar vader overleed en een goede band met haar moeder had ze niet.

Hier heeft ze vaak over verteld , en ook dat haar vader een lieve zorgzame man moet zijn geweest.

Mensen die mijn opa wel goed hebben gekend hebben altijd vol lof over hem gepraat.

Het kan bijna niet anders  dan dat mama op mijn opa moet lijken, opa ging elke week met mama een nieuwe jurk kopen in hetzelfde winkeltje in het dorpje in Rhoon.

We zijn daar nog vaak langsgereden en elke keer opnieuw vertelde ze weer allemaal verhalen over hem.

Hij ligt begraven op het kerkhof in Rhoon, ze legde me toen al uit dat zij het fijn vond dat ze toch een plekje had om naartoe te gaan nadat ze haar vader niet meer in haar leven had.

Stiekem aan was ze me dingen duidelijk aan het maken zonder dat het geforceerd ging, die dingen herinner ik me nu allemaal, en valt er heel veel op zijn plek.

Als we een witte vlinder zagen riep mama altijd ‘’hallo pap’’ ze was er vol van overtuigd dat een witte vlinder bezoek was van iemand die je had verloren.

Zo hebben we altijd een speciaal iets gehad met vlinders, ik geloof er zelf ook echt in dat er na de dood nog iets bestaat.

En hoe zich dat uit weet ik niet precies je voelt het gewoon, en merkt bepaalde dingen.

Als er nu een vlinder voorbij vliegt blijf ik er automatisch naar staren en hoop ik ergens dat het mama is die de boel in de gaten houd.