In Oktober 2017 was ik in verwachting van mijn 2e kindje.
Wat had ik direct weer last van hormonen, hoe mooi en bijzonder een kindje krijgen ook is de zwangerschap werd ik zelf niet vrolijk van.
Constant moe en maagzuur, zwangerschapskleding is nou ook niet bepaalt sexy, en toen ik mijn sokken niet meer aankreeg had ik de ene huilbui na de andere.
Toen ik een positieve test in mijn handen had was ik echt in shock.
Ik was bang dat het misschien weer een poosje zou duren net als bij mijn eerste dochtertje, maar na de 1e maand was ik direct in verwachting.
We reden naar mijn moeder toe en toen ik mijn hoofd om de hoek stak keek ze me aan.
Ik moest lachen en ze zei ‘’jij bent in verwachting’’ met een grote lach op haar gezicht.
Ze kon me lezen en schrijven , alles kon ze aan mijn ogen aflezen zelfs dit zonder dat ik een woord had gezegd.
We hebben lekker samen gegeten en er een leuke avond van gemaakt, een potje yahtzee of een potje pesten vonden we altijd heel gezellig.
Midden December wist ik of het een jongen of een meisje werd, ik had een ballon laten maken waar roze of blauwe confetti inzat, dit was voor onszelf ook een verassing.
Ook had ik 2 kleine ballonnen met het geslacht erop en een grote kaart waarin de naam te lezen was.
We hebben dit bij mama thuis gedaan zodat zij er bij kon zijn, de hele familie was hierbij aanwezig.
Als eerst telden we af tot tien en prikte de grote ballon lek, het was een meisje.! wat waren we superblij, iedereen juichte en klapte.
Ik had geen voorkeur als het maar gezond was en alles erop en eraan zat was ik allang tevreden.
Boven pakte ik de doos met de ballon en kaart voor een meisje , liep naar beneden en zetten deze op tafel zodat iedereen mee kon kijken.
De doos ging open en er kwam een roze ballon uit met een grote kaart.
Ik vouwde deze open en liet hem aan mama lezen, ze begon direct heel hard te huilen.
Ons kleine meisje ging Alida Gezina Fransiska heten.
Alida naar mijn mama, Gezina naar mijn oudste zus, Fransiska naar mijn oudste broer (frans).
Ze zei ‘’wat hebben jullie dit mooi gedaan kind, wat ben ik trots dat ik er weer een naamgenoot bij heb’’.
Onze kleine meid was Alida nummer acht in de familie, het is nooit een verplichting om je kindje te vernoemen maar wij vinden het iets heel moois en speciaals.
Toen ik ging bevallen van Alida heeft me zus mama opgehaald in een rolstoelbusje.
We hebben daar achteraf nog hard over gelachen toen bleek dat mijn moeder in het busje alle kanten op ging met de rolstoel omdat me zus in alle haast was vergeten haar vast te zetten.
Het kosten mama veel moeite om hierbij te zijn en ze moest hier weer een paar dagen van bijkomen maar ze was er toch.
Hoe bijzonder is het dat ik bang was dat ze mijn kinderen niet zou meemaken, en nu stond ze zelfs bij nummer twee aan mijn kraambed.
En ik ben zo trots dat ze alles heeft meegemaakt en ze ook nog mama haar naam draagt.
Deze mooie en kostbare herinneringen neemt niemand ons meer af.
Reactie plaatsen
Reacties
❤️ zo mooi