Door de maanden heen merkten we dat mama nog verder achteruit ging.
En elke kerst waren we bang dat dit de laatste zou zijn, je wist het nou eenmaal nooit.
Alsof de duivel ermee speelde was het ook elk jaar met de feestdagen zo dat mama aan een antibioticakuur zat en ze zich slecht voelde.
Normaal gesproken pakte mama uit met de kerstversiering, stond ze uren in de keuken met rosbief als specialiteit.
Door de jaren heen hadden wij dit als kinderen overgenomen en stonden wij in de keuken ,maakte we een lopend buffet en aten we samen met kerstmuziek aan.
Als we met alle kinderen en kleinkinderen aan de tafel zaten zag je mama altijd rondkijken met glimoogjes hoe trots ze was op haar gezin.
Ze vertelde dit vaak aan ons allemaal en liet altijd merken hoe gek ze op ons was.
Dit jaar had ze er voor het eerst ook echt geen zin in en wilde op haar bankje een film kijken.
Ze zei ‘’laat mij maar lekker op de bank hangen gaan jullie maar gewoon genieten van de feestdagen’’ ik reed zelf elke kerstdag heen en weer zodat we toch even lekker bij haar waren geweest.
Mijn zus bracht 1e kerstdag altijd een bord eten en kookte daar dan soms de 2e kerstdag.
Ze zag ons alsnog elke dag allemaal even verschijnen gewoon voor het idee dat ze niet alleen was en we zelf hadden gezien hoe het met haar ging.
Als je mama belde en vroeg ‘’hoe is het met je mam’’ reageerde ze altijd ‘’goeeddd ik ben nieuw’’ haar standaard zinnetje waar ze zelf altijd om moest lachen als ze het zei.
Maar wij wisten wel beter als ze zo reageerde, ze belde dan ook regelmatig op als ze een paniekaanval had en ging hyperventileren, dat word gecreëerd uit angst die diep van binnen bij haar zat.
Degene die het dichtstbij in de buurt was reed direct naar haar toe ,meestal was ik dit of een van mijn zussen.
Als ik bij haar aankwam was het eerste wat ze wou een koude doek in haar nek en door tegen haar te praten en te vertellen dat ze haar ademhaling rustig moest houden ging het al snel beter en waren we later zoals gewoonlijk weer aan het lachen.
Mama had dit soort aanvallen vooral als ze wist dat iedereen van ons wat te doen had ,uit angst dat er niemand op tijd bij haar zou zijn als er wat gebeurde, dit had altijd paniek en hyperventilatie tot gevolg.
Als het echt even niet ging sliepen we om de beurt bij haar tot ze zich beter voelde.
Zelf vond ik het soms juist wel even fijn, een nachtje in mijn oude bed , s’ochtends met mama aan een bakje koffie als het nog een beetje donker buiten was.
Gewoon weer zoals vanouds voordat ik op mezelf ging wonen, die herinneringen blijven me altijd bij.
Ze zeggen wel is dat je iets mist als je het niet meer hebt, dat had ik met die kleine momentjes.
De kerstdagen waren voorbij en we hadden alleen nog oud en nieuw voor de boeg.
Meestal waren we dan gewoon thuis en om 12 uur reed ik vaste prik naar mama toe, dit is voor mij een gewoonte geworden vanaf dat ze aan de beademing heeft gelegen.
Maar dit jaar hadden we al een raar voorgevoel en hebben we oud en nieuw bij mama gevierd.
Alsof we ergens voelden dat dit toch de laatste keer ging zijn.
Reactie plaatsen
Reacties