13# Goede moed

Zo had ze alles in een vierkantje bij haar staan en was ze op haar manier toch nog zelfstandig.

Wat vond ze het verschrikkelijk om steeds maar meer en meer zelfstandigheid in te moeten leveren.

De huisarts kwam elke maand een keer op huisbezoek en zag dat wij het als kinderen zwaar hadden met de zorg voor mama.

Het is niet alleen het zorgen maar ook het zien dat het steeds slechter gaat.

Dat gaat van binnen aan je vreten en ik had toen al vaak nachtmerries over de dag die ooit kwam waar ik zo bang voor was.

Mama had op dat moment nog geen thuiszorg maar de dokter gaf aan dat als mama dat zou accepteren, wij als kinderen veel meer tijd hadden om met haar dat bakje koffie te drinken of dat spelletje te doen en we gewoon veel meer tijd met haar konden door brengen zonder even van alles te doen dat moest.

Ze wou het wel proberen en er kwamen een aantal verschillende zusters van thuiszorg aafje.

Hoe erg ze er in het begin tegenop zag omdat ze geen vreemde over de vloer wou, waren ze later  beste vriendinnen en waren ze ook op de koffie als ze niet aan het werk hoefde bij mama.

Zoals ik al eerder zei bij mama voelde iedereen zich altijd direct thuis.

Het voelde goed dat ik wat minder zorg had en meer tijd had om met mama door te brengen, maar ergens in mijn achterhoofd was het weer een stap achteruit.

Vol goede moed dat ik had in het nieuwe jaar dat ze deze ook wel weer door zou komen, brokkelde dit beetje bij beetje weer af.

Mama zat helemaal vol met vocht , als ze zich stootte en een wondje kreeg heelde deze ook niet meer.

Dit betekende dat haar hart en nieren achteruit aan het gaan waren, de medicijnen sloegen niet meer aan en ze begon er ook pijn bij te krijgen.

De dosis morfine werd steeds hoger en ook hier werd ze weer zieker van.

We hadden samen met de dokter afgesproken dat mocht het moment komen dat mama het niet meer trekt ze zelf aangeeft dat het zo genoeg is.

Ze zou dan in slaap worden gemaakt aan de morfinepomp tot uiteindelijk haar lichaam opgeeft.

Dit was mama haar wens omdat de COPD uiteindelijk tot stikken zou leiden en dit wou ze ten alle tijden voorblijven.

Mama grapte altijd ‘’ als het zover moet komen dat ik een luier aan moet dan stop ik er mee hoor meiden’’ ergens meende ze dit natuurlijk.

Maar ze gaf altijd aan ‘’als ik mijn ziekenhuisbed niet meer uit kan komen is het genoeg’’

Al die jaren is ze zo sterk geweest, met alle medicijnen en pijn, benauwdheid en het binnen gekluisterd zitten ze heeft het allemaal doorstaan voor ons.

Voor ons is ze al die jaren doorgegaan, ze wilde ons niet achterlaten en ze wilden haar kleinkinderen groot zien worden.

We zijn supertrots op haar onze bikkel dat ze zolang bij ons is gebleven, wat heeft ze het allemaal goed gedaan !