15# Verhuizen

Face time gebruikten we echt voor alles, zo was ze toch overal bij en of het nou een verjaardag was van iemand dat ze even kon feliciteren of om gewoon aanwezig te zijn als ik haar mening nodig had.

Mama had altijd nog een ouderwetse telefoon zonder internet of whatsapp, hier moest echt verandering in komen.

Ik verlengde mijn abonnement en gaf mijn andere iphone aan mama.

Het eerste wat ze zei was ‘’aaltje ik kan dit allemaal niet dat is veel te ingewikkeld en ik heb veel te dikke vingers voor dat kleine schermpje’’ toen ik haar uitlegde hoe ze moest bellen en whatsappen duurde het enkele dagen voor ze iedereen constant appjes aan het sturen was.

Ook foto’s maken had ze uitgevonden als ze iets niet begreep op de computer of ze zag een leuke aanbieding in een krantje kreeg ik weer 10 foto’s binnen.

Als grapje had ik bij de iphone een schermstokje gekocht zodat ze geen last had van haar ‘’dikke vingers’’ op dat kleine schermpje, hier heeft ze dan ook altijd gebruik van gemaakt en nooit een berichtje met haar vingers getypt.

Maar ik had het voor elkaar mama was overgestapt op een moderne telefoon.

Toen we eenmaal binnen in de woning aan de slag konden met het schuren en verven van de wanden sprak ik af met mijn zus wanneer we zouden beginnen.

We moesten best wel tempo maken omdat ik komende weken alle werklui achter elkaar had ingepland.

Ik wilde het allemaal snel af hebben zodat we weer het normale dagelijkse ritme terug zouden krijgen.

Dagenlang waren we alleen maar in de woning bezig en dat is best lastig als je ook nog 2 kleine kindjes hebt en een zieke moeder die zorg nodig heeft.

Beetje bij beetje kwam het allemaal steeds verder af en hoefde we nog maar twee kamers te doen en de rest was aan de werklui.

Op 9 juni 2020 vroeg in de ochtend wilde ik en mijn zus net beginnen aan de laatste kamers toen ze werd gebeld door mama, ze voelde zich niet goed en viel weg aan de telefoon.

Hoe eng het ook klinkt voor ons was dit geen nieuwe ervaring, mijn zus reed er direct naartoe en zou mij op de hoogte stellen zodra ze er was.

Tien minuten later kreeg ik telefoon en mijn zus riep dat ik snel moest komen het ging echt niet goed.

Eenmaal aangekomen bij mama zag ik genoeg aan haar en mijn zus vertelde dat ze haar bewusteloos op de wc had gevonden.

We hebben direct de huisarts gebeld die van mama haar situatie af weet en ook van alle afspraken die we hebben gemaakt.

Hij kwam er zo snel mogelijk aan en mama vroeg of we onze broer wilden bellen.

Toen ze dit vroeg wisten we allebei dat het niet goed was, ze vroeg dit alleen bij zware beslissingen of als er belangrijke afspraken gemaakt moesten worden.

We belde hem direct op en ook hij kwam er zo snel mogelijk aan.

Mijn gevoel zei genoeg, dit gaat helemaal de verkeerde kant op, gaat dit de dag dan echt zijn zo onverwachts ?

Mama zei steeds ‘’ik trek het niet meer meiden, mijn lichaam is op en ik kan niet meer’’

Er ging zoveel door mijn hoofd, gaat mama nu echt deze beslissing maken vandaag ?  ziet ze mijn nieuwe woning niet meer ? ik had nog wel in gedachten dat ik haar op 19 juni op haar verjaardag  als verassing met een taxi zou laten brengen.

Zo kon ze alles in het echt kon bewonderen in plaats van via face time, hoe ging deze dag aflopen vandaag? zoveel vraagtekens, angst en onduidelijkheid.

Mijn broer was in de tussentijd aangekomen en de huisarts ook.

Het grote woord kwam eruit ,mama vroeg aan de huisarts of die het proces in werking wilden zetten dat we eerder hadden afgesproken.

De morfinepomp zou hoger gezet worden en door middel van een extra slaapmiddel zou ze in een diepe slaap gaan en niet meer wakker worden.

Helemaal versteend en vol verdriet zaten we naar haar te kijken, niet te geloven dat dit nu echt gebeurt.

We weten het al zolang dat dit moment een keertje komt en nu toch zo onverwachts.

De werkzaamheden in de woning werden stilgelegd en de datums van de werklui werden verzet.

We wisten waar dit naartoe ging en we gingen geen seconde meer bij mama haar zijde vandaan.