Nadat we de nacht door waren gekomen en mama nog steeds inslaap was klonk haar ademhaling anders.
We merkten dat ze veel slijm in haar longen had dit konden we horen doordat ze bij elke ademhaling een gorgel geluid maakten.
Ik heb met een spuitje nog slijm uit haar mond en keel gezogen maar dit hielp niets.
We besloten de huisarts weer te laten komen, we wilden dat ze rustig in zou slapen en zo klonk en zag het er niet uit op dat moment.
De huisarts arriveerde en we hebben mama met hulp op haar zij gelegd met een handdoek onder haar gezicht, twee handdoeken vol met slijm kwam eruit.
We legden haar terug op haar rug en haar ademhaling was weer rustig.
Gelukkig hebben we ons gevoel gevolgd door toch even te bellen wie weet hoe het anders was gegaan.
De huisarts adviseerde ook om mama haar zuurstof uit te zetten, ze was nu in diepe slaap waarvan ze niet meer wakker zou worden dit kon hij met 100% zeggen nadat hij pijn en reactie testen bij haar gedaan had.
Als ze hier niet op zou reageren was ze in die slaap waarvan we alleen nog moesten wachten tot haar lichaam opgaf.
De huisarts heeft met toestemming van ons ook mama haar zuurstof uitgezet, mama merkt hier zelf niets van maar haar lichaam zou wat sneller opgeven.
We wilden haar ook in deze diepe slaap nog zolang mogelijk bij ons houden maar dan moet je jezelf afvragen of mama zo drie dagen zou willen liggen, zoals wij mama konden had ze dat niet gewild.
De huisarts vertrok weer en ze lag heel rustig in slaap , de hele familie was aanwezig en waren verspreid door het huis zodat als het moment kwam iedereen bij haar was.
Die ochtend heb ik haar nog gewassen en ingesmeerd met haar favoriete crème, lomi lomi van thermen.
Als er een aanbieding was bij de drogist vroeg ze altijd ‘’als jullie toevallig in de buurt zijn kunnen jullie dan effe twee potjes lomi lomi voor me meenemen’’
Toen ze lekker opgefrist was en onder haar schone fleece dekentje lag die naar robijntje rook, zaten we om de beurt bij haar hielden haar hand vast en keken naar haar.
Wat een vreemd gevoel had ik in mijn lijf, ik voelde zenuwen, verdriet, ongeloof, onmacht, het leek wel een tornado van gevoelens.
De mannen stonden klaar om weg te gaan om alvast wat dingen te regelen toen mama haar ademhaling ineens onregelmatig werd.
Ze had af en toe ineens een ademstop van 30 seconden en langer, dit was een teken dat haar lichaam aan het opgeven was.
Iedereen besloot te blijven en af te wachten we hadden allemaal een gevoel dat dit snel kon gaan.
Ik zat naast mama en had haar hand vast, ik hielt vanzelf mijn adem in als ik zag dat ze weer een ademstop had en kreeg weer lucht als ze weer adem haalde.
Net of iemand mijn keel dicht kneep, zo bang dat elke ademhaling haar laatste kon zijn.
Huilen en staren naar haar was het enige wat ik nog kon doen, ik deed haar haren achter haar oor en aaide over haar wang, ik kon het niet geloven hoe ik nu naast haar zat.
Ze kreeg weer een ademstop en ik staarde naar haar borst en gezicht en begon te tellen.
Het duurde weer wat langer en ze haalde nog een keer adem en blies toen haar laatste uit.
Ze stopten met ademen en tegelijkertijd rolde er een traan over haar wang.
Hierdoor dacht ik direct terug aan toen we met oud en nieuw in het ziekenhuis zaten om 12 uur, toen rolde er ook een traan over haar wang, ze wist dat we bij haar waren.
Ook nu was iedereen bij haar en liet ze merken dat ze dat wist.
Machteloos huilden en staarden we naar haar, ze had nu rust maar we waren haar wel verloren.
Geen gesprekken en belletjes meer of knuffels en kusjes, ze was er echt niet meer.
Er stonden zoveel mensen om ons heen maar het voelde of ik alleen met mama in de kamer was.
Ik zat in een soort tunnel en hoorde en zag op dat moment even niemand ik staarde alleen naar haar terwijl ik haar hand vast had.
Haar lichaam ontspande en haar huidskleur werd blauw, dit is normaal als iemand overlijd en helemaal als ze een longziekte hebben.
Terwijl we wachten op de huisarts kleurde haar huid alweer mooi bij en ze had een rust op haar gezicht, ze was rustig ingeslapen precies zoals ze wou.
De huisarts kwam aan en bevestigde officieel dat mama heengegaan was, hij wenste ons sterkte en verliet het huis.
Wat een dag vandaag die we niet aan zagen komen terwijl we het al zolang weten dat die een keer kwam.
Mama was nog bij ons in de kamer en haar hand voelde warm maar toch waren we haar kwijt.
Het gevoel dat er op zo een moment door je heen gaat is niet te beschrijven.
Meerdere geliefde mensen ben ik verloren maar dit gevoel van pijn toen mama haar laatste adem uitblies heeft een stuk van me hart gebroken.
Dit was het beste voor haar op dit moment en haar eigen keus en daardoor hoop ik er meer vrede mee te krijgen.
Maar ik had haar nog nodig, die wijze woorden en advies en gewoon het horen van haar stem.
De hemel heeft er een engel bij.
Mama is gestorven op 10 juni 2020 om 13.05.
Reactie plaatsen
Reacties
😢🦋